Το νέο έτος ήρθε με μία απροσδόκητη πτώση στις αγορές λόγω της επιδημίας 19 στην επαρχία Γουχάν της Κίνας. Παρόλο που οι αγορές έχουν ανακάμψει από τότε, υπάρχουν μερικές σημαντικές προκλήσεις που θα πρέπει να αντιμετωπίσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική αγορά. Οι περισσότερες προοπτικές της αγοράς εστιάζουν στα καυτά θέματα όπως τους εμπορικούς πολέμους, το αποτέλεσμα του Brexit, και την ικανότητα των κεντρικών τραπεζών να ελέγχουν το χρέος. Ωστόσο, υπάρχει μία μεγαλύτερη απειλή που παραμονεύει στην ευρωζώνη.
Το 2002, η Ευρωζώνη εισήγαγε οριστικά το ευρώ ως το μοναδικό νόμισμα σε 19 από τα 28 έθνη. Η ιδέα πίσω από αυτό ήταν η ενίσχυση του εμπορίου και η σταθερότητα μεταξύ βόρειας και νότιας Ευρώπης. Όταν τα επίπεδα των χρεών αυξήθηκαν μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2009, η Ευρωζώνη χτυπήθηκε από μία βαθιά ύφεση μέχρι το 2011 με υψηλά ποσοστά ανεργίας. Αυτό οδήγησε σε υψηλή αναλογία χρέους προς ΑΕΠ για πολλά έθνη του Ευρώ. Ενώ πολλοί αναλυτές είναι άνετοι με τη διαχείριση των κρίσεων χρέους της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, είναι αναγκαίο να πούμε ότι το ονομαστικό χρέος της Ελλάδας είναι πολύ μικρότερο από αυτό της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γερμανίας. Το χρέος της Ιταλίας που φτάνει τα 2,4 τρισεκατομμύρια ευρώ είναι περίπου του 135% του ΑΕΠ της και το 27% του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης. Έτσι, το νόμισμα που υποτίθεται πως θα έλυνε προβλήματα όπως το χρέος, στην πραγματικότητα τα προκαλεί.
Το χρέος της Ιταλίας δεν συσσωρεύτηκε σε λίγα μόνο χρόνια, Αυξάνεται σταθερά από το 1999, που ήταν λιγότερο από το 90% του ΑΕΠ της. Η αιτία πίσω από την απότομη αύξηση της αναλογίας χρέους προς ΑΕΠ από το 2008 είναι η κακή απόδοση της ιταλικής οικονομίας.
Μια πιθανή λύση σε αυτό το πρόβλημα του χρέους της Ιταλίας, μαζί με πολλά άλλα κράτη της Ευρωζώνης, θα μπορούσε να είναι μια περαιτέρω ολοκληρωμένη ΕΕ. Αυτό σημαίνει μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη με κοινό προϋπολογισμό και ευρωομόλογα, τα οποία θα μπορούσαν να διανέμουν αποτελεσματικά το εισόδημα, τις υποχρεώσεις και τον πλούτο όλων των εθνών της ΕΕ. Αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να λύσει τα οικονομικά προβλήματα της Ιταλίας, καθώς και τις άλλες οικονομίες της ευρωζώνης που είναι βυθισμένες στο χρέος. Ωστόσο, ισχυρές οικονομικές χώρες όπως η Γερμανία, οι οποίες έχουν χαμηλή αναλογία χρέους προς το ΑΕΠ, θα αντιτασσόταν σθεναρά σε αυτό. Έτσι, αν η ΕΕ σχεδιάζει να διασώσει την Ιταλία, αυτό θα μπορούσε να είναι το σημείο καμπής. Πιθανότατα θα προκαλέσει πανικό και στις δύο πλευρές. Η Ιταλία θα το δει αυτό ως σφίξιμο των δημοσιονομικών ταμείων λόγω των κυρώσεων που θα επιβληθούν στη χώρα και οι πολίτες των ισχυρών χωρών της ΕΕ, όπως οι Γερμανοί, δεν θα θέλουν να ξελασπώσουν την Ιταλία. Ένας άλλος πιθανός τρόπος διαχείρισης είναι μέσω των δυνάμεων της αγοράς. Αλλά λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος του χρέους της Ιταλίας, αυτό είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει.
Η πολιτική της Ιταλίας επηρεάζει επίσης αυτό το πρόβλημα. Το αυξανόμενο συναίσθημα προς την εθνικιστική πολιτική είναι ένας σημαντικός παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη. Έχουμε δει τα πολιτικά κόμματα να αγωνίζονται τόσο στις εθνικιστικές όσο και στις φιλοευρωπαϊκές γραμμές την τελευταία δεκαετία. Η ΕΕ θα χρειαστεί το υπεύθυνο κόμμα υπέρ της ευρωζώνης εάν προτίθεται να αντιμετωπίσει τις κρίσεις χρέους της Ιταλίας. Ένα άλλο πιθανό αποτέλεσμα θα ήταν η αποχώρηση της Ιταλίας από την ΕΕ. Αυτό θα μπορούσε να είναι το πιο ρεαλιστικό αποτέλεσμα, καθώς δεν υπάρχει άλλη λύση που να είναι αποδεκτή από όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Εάν η ΕΕ επιθυμεί να κρατήσει την Ιταλία, θα πρέπει να προσφέρει κάτι θετικό στην Ιταλία μαζί με το σχέδιο διάσωσης. Αλλά εάν εφαρμόσουν μόνο την πειθαρχία, μπορεί να οδηγήσουν σε επιδείνωση της ήδη εκτός ελέγχου κατάστασης.
